Άδεια χέρια

..Πολύ στεναχωριέμαι που δεν έχω τίποτα όμορφο να σας διηγηθώ..πολύ στεναχωριέμαι που δεν έχω κάτι όμορφο να με νανουρίσω..τον τελευταίο καιρό δεν αισθάνομαι και πολλά..ή μάλλον αισθάνομαι πολύ βαθιά αυτό το τίποτα που είμαι και που είμαστε..προσπαθώ σε αυτές τις αποσπασματικές προτάσεις που γράφω με τέχνη καμία, να χωρέσω τον εαυτό μου ολόκληρο, που σήμερα σαν σύννεφο τον νοιώθω..σύννεφα.. που συστρέφονται αλλάζοντας σχήματα και μορφές ανάλογα με το ποιός άνεμος τα σπρώχνει..που βροντούν και αστράφτουν όταν τα διαφορετικά δυναμικά τους ενώνονται.. δεν έχω γνωρίσει ακόμα ανθρώπινο ον που να κατέχει στην καρδιά μου μια θέση σταθερή και σαφή..πάντα κάποιος άνεμος τα σπρώχνει, αλλάζοντας τους θέση και μορφή μέσα μου..άλλοτε πάλι γλιστρούν έξω από μένα και χάνονται.. τις περισσότερες φορές το σχήμα τους είναι τόσο προβλέψιμο όσο ο άνεμος κι αν φυσήξει ,που καταντούν ανιαροί και γελοίοι..κάποτε τα αντίθετα ανθρώπινα δυναμικά ενώνονται, αλλά η μαγεία του κεραυνού κρατάει μόλις 2 στιγμές..μιά στιγμή που την βλέπεις και άλλη μια που την ακούς..όσο κι αν θόλωσαν τα μάτια από το ξαφνικό φως, όσο κι αν μάτωσαν τα τύμπανα από τον αναπάντεχο βρόντο, η αντίστροφη μέτρηση έχει αρχίσει..η όραση μελαγχολίζουσα, επανέρχεται στα φυσιολογικά για τυφλούς επίπεδα και η ακοή αποχωρεί βουίζοντας στα τάρταρα των κουφών..κάποτε κουραζόμαστε απο αυτό το ταξίδι του όλα στο τίποτα και πιστεύουμε ένα σύννεφο για μοναδικό..κρατάμε τα μάτια μας πάνω του καθώς αλλάζει σχήματα και μορφές, κλείνουμε τα μάτια μας καθώς αυτό διασπάται σε άλλα μικρότερα και όταν τα ξανανοίγουμε δεν ξέρουμε πιό σύννεφο αγαπήσαμε πια..για μένα, ‘‘πιστεύω’’ σημαίνει κοιμάμαι αγκαλιά με ένα πτώμα..πόση ομοιότητα βρίσκω αυτή τη στιγμή ανάμεσα σε εμένα και τα σύννεφα..αύριο θα είμαι άλλος..χτυπά το τηλέφωνο..δεν με νοιάζει, εν μέρει γιατί ξέρω ποιός είναι..προσπαθώ να μην δίνω σημασία σε αυτό το δυνατό, ξασπρισμένο φως στα δεξιά μου που δεν αφήνει τίποτα κρυφό στην φαντασία..παραβλέπω τον ανεμιστήρα και το ψυγείο που βουίζουν μονότονα, θυμίζοντάς μου το πόσο αυτόματα έχουμε καταντήσει σε αυτή τη ζωή..παρατηρώ σιωπηλός την καρδιά μου που χτυπά δυνατά στο στήθος μου, προτρέποντας με σε πράξεις ανείπωτες.. δεν ξαναδιαβάζω αυτά που γράφω, καθώς τα γράφω..τα θέλω ασυνάρτητα και ανεπιτήδευτα, σε κάποιο μέτρο όμως πάντα..προσπαθώ να παίξω με τις ιδέες και τα χρώματα, αλλά μάλλον χωρίς να το θέλω και πολύ..κάτι τέτοιες στιγμές, μου προκαλεί αγαλλίαση η σκέψη ότι κάποια στιγμή όλα θα σταματήσουν να υπάρχουν για μένα ή εγώ θα σταματήσω να υπάρχω για αυτά..είμαι απόλυτα πεπεισμένος, πώς οσο το χρόνια στοιβάζονται σαν πεσμένα φύλλα στα πόδια της ζωής μας, γινόμαστε όλο και πιό κουτοί, όλο και πιό αφύσικοι, όλο και πιό ποταποί, πράγμα που ψυχανεμιζόμαστε, μόνο όταν τα περισσότερα φύλλα μας έχουν πέσει και περιμένουμε έναν άνεμο να τα πάρει μακριά..τότε ξαναγινόμαστε για λίγο παιδιά..μου έρχεται στο μυαλό αυτή η ιστοριούλα που κυκλοφορεί από δω κι από εκεί στα ιντερνετικά μονοπάτια και αγνοώ την προέλευσή της, κατά την οποία γεννιόμαστε γέροι, σιγά-σιγά βρίσκουμε γύρω μας τα εγγόνια και τα παιδιά μας που μας αγαπούν τρυφερά καθώς τους διηγούμαστε ιστορίες γύρω από το αναμμένο τζάκι και μικραίνουμε, γινόμαστε νέοι που πιστεύουν, ανακαλύπτουν και ερωτεύονται και μικραίνουμε, μικραίνουμε ώσπου γινόμαστε παιδιά που παίζουν χαρούμενα στις αλάνες και μικραίνουμε, γινόμαστε ευτυχυσμένα μωρά και νυσταλέα βρέφη, ώσπου η ζωή μας τελειώνει με μια εκσπερμάτιση..παρόλο που μπαίνω στον πειρασμό να παρατηρήσω ότι η ιστορία αυτή γράφτηκε από ηλίθιο, εγωιστή, ερασιτέχνη και ονειροπόλο συγγραφέα που δεν συνειδητοποίησε ότι σύμφωνα με την θεωρία του, θα βιώναμε τον θάνατο των εγγονών και ύστερα των παιδιών μας, άρα πάλι η ζωή μας θα ήταν οδυνηρή, μου ασκεί τρομακτικά γλυκιά επίδραση αυτήν την στιγμή, τόσο γλυκιά που θέλω να ζήσω..
Καρδιά μου, ως πότε ακόμα θα θέλω να ζω?