Καλλονή Μυτιλήνης

Καλλονή Μυτηλίνης…Δευτέρα, δεύτερη μέρα του Ιούνη…‘‘Καλοκαίρι!!”, θα έλεγε κάποιος που θεωρεί τα καλοκαίρια ως κάτι το πρωτότυπο, σαν να μην πέρασαν εκατομμύρια από δαύτα, πάνω απ’τον ταλαίπωρο τούτο πλανήτη· βέβαια, γι’ αυτούς που θέλουν να κυριολεκτούν, γι’ αυτούς που δεν μπορούν να πουν τίποτα αν δεν το έχουν σκεφτεί πρώτα καλά-καλά, ούτε τα καλοκαίρια είναι συνυφασμένα με την επικράτηση μιας γενικής καλοκαιρίας, ούτε η Καλλονή Μυτηλίνης συμβαδίζει με την απολυτότητα του κάλλους ή της ιδέας αυτού, ιδωμένης έστω και με τρόπο αφαιρετικό. Φυσικά, υπάρχουν και οι άλλοι· εκείνοι που θεωρούν αυτόν τον συφερτό από σκόνη και υγρασία που κάνει το προσωρινό μας πετσί να ασφυκτιά κάτω απ’τις εχθρικές πια ηλιακές ακτίνες, σαν μια κατάσταση με πυκνότητα θετική, αφενός υποβαλλόμενοι από την ίδια την ετοιμολογία των λέξεων, αφετέρου γιατί οι ανθρώπινες μάζες βρίσκουν την εποχή αυτή κατάλληλη (όπως και τις υπόλοιπες βεβαίως) για να ενδυθούν τις μύχιες φαντασιώσεις τους, σχετικά με το ποιοι είναι ή φαντάζονται πως είναι, πράγμα που είναι το ίδιο και το αυτό. Και πώς θα μπορούσε άραγε να είναι διαφορετικά? Τα λιοντάρια λιάζονται ευτυχισμένα ή διψασμένα στις απέραντες σαβάνες της Αφρικής, οι χελώνες καρέτα-καρέτα γεννούν τα αυγά τους σε μια συγκεκριμένη παραλία της Ζακύνθου, υπό την αιγίδα του ευαισθητοποιημένου κρατικού μηχανισμού και την προστασία των νόμων που ο μηχανισμός αυτός έχει θεσπίσει και το ανθρώπινο κοπάδι συνωστίζεται σε κυριλέ, οργανωμένες πλαζ, αν έχει ή θα ήθελε να έχει ή νομίζει πως θα αποκτήσει αν συναναστρέφεται αυτούς που έχουν λεφτά, γκόμενες και cabriole, ή στις οργανωμένες, υπαίθριες κατασκηνώσεις αν δεν έχει τα παραπάνω σε αποδεκτή ποσότητα και μορφή, γιατί και σαράβαλα γκόμενες υπάρχουν και σαράβαλα cabriolet(είχα και εγώ κάποτε ένα..). Φυσικά υπάρχει και η αυτοχρισμένη ελίτ του κοπαδιού που απαρτίζεται από δύο αντιμαχόμενα στρατόπεδα, όπως οι δύο πλευρές ενός κοινού νομίσματος· αυτοί που δεν καταδέχονται να μοιράζονται μια παραλία με τους άλλους και αγοράζουν μία μόνο γι’αυτούς και οι άλλοι που μη μπορώντας να κάνουν το ίδιο, ψάχνουν ένα απόμερο, στο μέτρο του δυνατού πια, μέρος για να βιώσουν την φαντασίωση του καλοκαιριού, με μια σκεπή από καραβόπανο ανάμεσα σ’αυτούς και τα αστέρια.. Φυσικά και στις δύο πλευρές του νομίσματος, η φυσιολατρεία ακμάζει.. Υπάρχουν κι άλλοι..Συνταξιούχοι της ζωής, ξεχασμένοι σε αυτά τα στοιβαγμένα κουτιά από παπούτσια που μάθαμε να ονομάζουμε πολυκατοικίες, πόρνες, πρεζάκια, μπάτσοι, μικροαστοί, όλοι αυτοί για τους οποίους το τίμημα της φαντασίωσης είναι πολύ ακριβό για τους δικούς τους λόγους..
Λίγο-πολύ, αυτοί είμαστε αυτό το καλοκαίρι, όπως και θα είμαστε στα επόμενα που μας απομένουν.. Όσο για μένα, αφήνω τη ζωή να κυλά σαν άμμος ανάμεσα στα δάχτυλα, σε ένα χωριό που δεν ζήτησα να βρεθώ, με την πικρή και υφάλμυρη γεύση που αφήνει στο στόμα η συνείδηση ότι δεν έχουμε συνείδηση της ζωής και του τέλους της και την αγωνία να μην θυμηθώ να κλείσω την χούφτα, νανουρίζοντας με μέσα από τις σελίδες αυτού του φτενού λευκώματος..